#NOFILTER

Ik kijk naar de lagere heuvel naast de Tafelberg. Lion’s Head. Het was voor mij een van de uitdagingen, net zoals model zijn in Kaapstad, deze berg te beklimmen. Het is zeven uur in de ochtend en ik kom al uit de sportschool. Lion’s Head geeft de richting aan naar mijn modellenappartement. Tijdens mijn wandeling langs de veelkleurige huizen van Bo-Kaap is de warmte van de zon al duidelijk voelbaar. In een grote stad moet je als vrouw alleen uitstralen dat je cool bent. Aan de andere kant van de straat steekt een smoezelig uitziende man over. Hij komt achter mij lopen. Ik voel dat de afstand tussen hem en mij steeds kleiner wordt. Ik draai me om. Hij kijkt mij doordringend aan. Zie ik het nu goed? Likt ie demonstratief over zijn lippen? Ik kijk meteen weer naar voren. Snel doe ik de hoodie van mijn sweater over mijn hoofd, klem mijn tas strakker tegen mijn lijf, automatisch trek ik een lelijk gezicht. Dat is iets wat vrouwen in dit soort situaties vaak doen. De man komt naast mij lopen. ‘Where do you come from? And where are you going to?’ Wat denken dit soort types daarmee te bereiken? Een model komt ze over de hele wereld tegen. Ik versnel mijn tempo zonder dat het op rennen lijkt. Gelukkig ben ik niet gauw bang maar als ik het wel word, denk ik aan Vanilla Ice. Het deuntje ‘Ice Ice Baby’ komt meteen in mijn hoofd. Niet reageren is het beste. ‘All I wanted is to be your guide.’ ‘Have a nice day!’ Hij laat mij met rust.

Ally, mijn roommate in Kaapstad, wordt net wakker. Zíj hoeft niet voor dag en dauw te gaan trainen, want zij is naturally skinny. Er zijn nu eenmaal meisjes die hamburgers en zakken M&M’s kunnen eten zonder een gram zwaarder te worden. Daar ben ik weleens jaloers op. Maar ieder heeft zo zijn eigen problemen. Ally is niet zo cool. Ze checkt obsessief of het huisalarm nog wel is ingeschakeld. Het liefst doet ze dat ieder uur. Als we samen naar een casting lopen zoekt ze met zenuwachtig bewegende handjes voortdurend in haar tas: heb ik mijn portemonnee nog CHECK, waar zijn mijn sleutels CHECK, wat is het adres ook alweer CHECK… Ja, gelukkig, alles is er nog. Ally is de rattenvanger van Hamelen geworden. Schichtig om zich heen kijkend verzamelt ze door haar opvallende gedrag de aandacht van heel wat gekkies.

Als model ben je een kameleon. Je moet je staande houden in elke situatie. Je bent gekozen voor je look maar ook die moet je ieder moment kunnen wijzigen. Het lijkt net alsof jij, als een reizende gypsy, in een stoer jongensboek voor meisjes bent beland. Jij bent de held en die is lang, dun, knap én heeft de meeste Instagram- of Snapchatvolgers. Thuis denkt iedereen dan ook dat jij een geweldig leven hebt. Maar niets is wat het lijkt. Zoals bij alle mensen die dagelijks op social media posten dat ze oh zo gelukkig zijn, terwijl ook hun wereld wel eens instort.

Tijdens een fotoshoot op het strand hoor ik het bliepje van Whatsapp. Een berichtje van Helena. Je weet wel, die mooie Russische vrouw waarmee ik in Milaan de kamer deelde, toen zij moest herstellen van een ingrijpende beautyoperatie. Ik zal nooit vergeten wat je voor mij hebt gedaan. Dat was heel lief van je. Het magazine is niet doorgegaan. Ze vonden me toch niet sexy genoeg. All the best, Helena xoxo

Die tijd met haar in Milaan is al zo’n drie maanden geleden. Ik check Helena’s Instagram. Het lijkt erop dat ze geen model meer is. Sommige modellen die met dit werk zijn gestopt, verwijderen langzaam hun mooie foto’s. Daarvoor in de plaats komen ‘onbewerkte’ kiekjes. Ze zijn iets anders gaan doen. En soms poseren ze gewoon met een huisdier, een hond of kat. Nu hebben ze ook tijd voor een relatie. Je ziet ze stralend naast hun nieuwe vriend staan. Niet opgepoetst, zonder filter, zijn ze écht geworden. Waren zij soms verliefd op de vele foto’s van henzelf? Raakten ze verslaafd aan het blijven kijken naar hun prestatie om bij iedere shoot een nieuwe look te creëren? Eerder vroeg ik mij af of modellen exhibitionisten zijn. Maar misschien voedt het werk een vorm van narcisme. *FLASH*, je wordt verblindt. Daardoor vervaagt de werkelijkheid.

Het is makkelijk mee te doen aan het in stand houden van een onrealistisch lichaamsbeeld. Ik ben er ook schuldig aan. Het begint al uren voor de opnamen als de make-up artist zich, volgens de instructies van de opdrachtgever, uitleeft op mijn haren en gezicht. Door de juiste studiobelichting wordt het model nog mooier. Al tientallen keren keek ik na afloop van een shoot met fotografen mee. Zonder protest, maar met plezier, zag ik hoe ze mijn heupen wat smaller maakten. Ook het verlengen van mijn benen werd in een paar seconden gefikst. Pijnloos. Pukkels worden weggepoetst en vermoeide blikken met de daar bijbehorende wallen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Soms herkent zelfs mijn eigen moeder mij niet omdat de fotograaf mij onder andere een nieuwe neus gaf. It’s amaaaazing what Adobe Photoshop can do for you! Maar wie ben jij dan zelf?

Geloof mij maar, elke foto die jij op een billboard of in een magazine ziet en waarbij jij denkt ‘Oh, zag ík er maar zo uit’, komt nooit rechtstreeks uit de camera. ‘You will never look like the girl in the magazine. The girl in the magazine doesn’t even look like the girl in the magazine.’ Zelfs supermodel Doutzen Kroes is het hiermee eens. Eigenlijk weet iedereen wel dat de fotograaf en de computer dé final touch doen. De opdrachtgever is tevreden met het ‘geshopte’ resultaat en iedereen is blij.

Het is duidelijk dat we leven in een wereld die onmogelijke beauty standaarden voorschrijft, waardoor mensen onzeker worden over hun uiterlijk. In mijn vorige verhalen stelde ik de vraag of het echt zo moeilijk is voor ontwerpers om hun sample size een maatje groter te maken. Is het excuus geloofwaardig dat een ontwerp met meer stof te duur wordt? En zou kleding echt alleen maar mooi vallen op een lijf met vrijwel geen vormen? Ik denk dat de tijd is gekomen waarin modellen ook met een glimlach over de catwalk mogen paraderen.

Een topsporter houdt zijn of haar lichaam in perfecte conditie om te kunnen winnen. Dus dat modellen te horen krijgen dat ze hun gewicht in de gaten moeten houden, is begrijpelijk. Het is een business waarin je presteert op hoog niveau en iedereen wil geld verdienen. Het merk dat je inhuurt, je boeker/bureau en jijzelf natuurlijk. Ook de druk bij mannelijke modellen is hoog. Gewenst is een ‘droog’ getraind lichaam inclusief sixpack. Zo’n killerbody vergt veel uren doorbrengen in de sportschool. Maar kunnen we alsjeblieft toegeven dat het belachelijk is als sommige modellen de droomjob van hun leven niet krijgen omdat ze 1 of 2 centimeter te veel omvang hebben?

Gelukkig is er hoop voor de toekomst. In meerdere landen zoals Frankrijk, Spanje, Italië en Israël, is er sinds enkele jaren een wet waardoor té magere modellen niet meer mogen werken. Tijdens de afgelopen Fashion Week in Amsterdam werd er door 20 ‘modebedrijven’, waaronder verschillende modellenbureaus zoals Ulla en de magazines Vogue en Harper’s Bazaar, een handtekening gezet onder een pledge (belofte). Zij beloven modellen goed te begeleiden en op deze manier een meer healthy en realistisch mediabeeld te promoten. ‘Alles is gezondheid’ heet het plan van het Nederlandse ministerie van Volksgezondheid. Het originele idee komt uit Denemarken, waar het al door 300 influencers uit de modewereld is ondertekend.

Na al die jaren van werken in de fashionscene heb ik mijn gedachten hierover gefilterd. Wat heeft het mij gebracht? Ik wilde een vrouw van de wereld worden. Dat lukte. Door te wonen en te werken in verschillende landen ontmoette ik veel leuke mensen. Ze hebben allemaal dezelfde passie: met een team samen een mooie productie maken. Teamwork makes the dream work.

Door alle ervaringen kon ik deze (a)MUSE verhalenserie voor StyleToday schrijven. Ik wilde je laten zien wat het werkelijke leven van een fotomodel inhoudt. Door het beeld dat mensen van een model hebben, ontstaat de opmerking die ik vaak hoor: ‘Zo, jij bent wel slimmer dan je eruit ziet.’ Ik vind het ook weleens fijn als iemand mij vraagt welk boek ik aan het lezen ben? Of ik meerdere talen spreek? En of ik van plan ben een studie te gaan doen of misschien al heb gedaan? Ik ken modellen die bijvoorbeeld Bedrijfskunde studeren, tentamens Psychologie leren tijdens wachttijden bij castings of een businessplan schrijven en hun eigen bedrijf starten. Na zeven jaar reizen woon ik nu op één plek. Ik ga alleen naar het buitenland voor direct bookings. Naast het modellenwerk presenteer ik en een andere wens is ook uitgekomen: ik schrijf.

Terug in Amsterdam, voor mij de mooiste stad die er is, ontmoet ik een leuke fotograaf. Natuurlijk weet ik dat fotografen op een speciale manier naar een model kijken, maar zijn blik is anders. Deze fotograaf is jong en talentvol. Hij heeft geen snelle auto met eigen chauffeur of een privéjet, maar wel een mooie fiets met een mandje voorop. Na de shoot vraagt hij: ‘Heb je zin om bij de Pancake Bakery te gaan eten?’ Even twijfel ik. Dat is een hoop calorieën. Ach, wat kan mij het ook schelen! ‘Paris Hilton is er geweest, Miley Cyrus en Alicia Keys,’ zegt hij. Welke celebs zich daar lieten zien, dat interesseert mij nu niks meer. ‘Pannenkoeken, het is lang geleden dat ik die heb gegeten.’ ‘Spring maar achterop!’ Als we over de grachten fietsen, pakt hij zijn telefoon en schiet snel een selfie. Die wordt niet bewerkt. Ik zie mezelf vanuit een ongelukkige hoek in beeld. Het lijkt wel of ik opeens een onderkin heb. En nu zie ik die pukkel weer? Vanmiddag op de set werd die weggeshopt en er kwam een dikke laag make-up over. Non-stop te worden beoordeeld hoe je buitenkant eruit ziet, dat doet nou eenmaal iets met je. Maar vandaag niet. Deze selfie gaat gewoon online. Zoals ie is , #nofilter. Whatever!

Click here to read 🇬🇧 English translation

Misschien wilde je weten waarom de serie (a)MUSE heet. Een amuse is het Franse woord voor een lekker hapje en zo worden modellen natuurlijk wel gezien. Maar modellen zijn ook een inspiratiebron voor ontwerpers en kunstenaars. Ze zijn een MUSE of in het Nederlands een muze. 

Bij deze StyleToday serie van 9 verhalen hoorde 9 kunstwerken. Het artwork is gemaakt door kunstenaar Toshy. De fotograaf van de serie is Hans Mooijer. Stylist Jeroen Kamphorst bepaalde de modellenlook met couturekleding. De make-up en verschillende kapsels zijn bedacht door Dominika Swietlik.

In verhaal 3 ‘Golden Hour’ las je onder andere over het landgoed Atzaró op Ibiza. Daar is nu de expositie met deze kunstwerken.

Artwork/Artist: Toshy
Model: Tanja Kok
Fotografie: Hans Mooijer
Styling: Jeroen Kamphorst
MUA: Dominika Swietlik